DZIENNIK USTAW
RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Warszawa, dnia 14 stycznia 2013 r.
ROZPORZĄDZENIE
MINISTRA TRANSPORTU, BUDOWNICTWA I GOSPODARKI MORSKIEJ 1)
z dnia 4 grudnia 2012 r.
w sprawie oznakowania nawigacyjnego polskich obszarów morskich
Na podstawie art. 86 ust. 6 ustawy z dnia 18 sierpnia 2011 r. o bezpieczeństwie morskim (Dz. U. Nr 228, poz. 1368 oraz z 2012 r. poz. 1068) zarządza się, co następuje:
§ 1. Rozporządzenie określa sposób oznakowania nawigacyjnego polskich obszarów morskich.
§ 2. 1. Stosuje się następujące sposoby oznakowania nawigacyjnego polskich obszarów morskich:
1) pływające znaki nawigacyjne – pławy;
2) stałe znaki nawigacyjne – stawy lub dalby;
3) wirtualne oznakowanie wykorzystywane na elektronicznych mapach nawigacyjnych.
2. Sposoby oznakowania nawigacyjnego, o których mowa w ust. 1, służą do dostarczania informacji dotyczących:
1) bocznych granic torów wodnych lub kanałów;
2) przeszkód naturalnych lub innych przeszkód nawigacyjnych, w szczególności niebezpiecznych wraków;
3) przeszkód nawigacyjnych opisanych jako „nowe niebezpieczeństwo”;
4) akwenów specjalnych, w tym akwenów, na których uprawianie żeglugi może być regulowane przepisami szczególnymi;
5) innych obiektów ważnych dla bezpieczeństwa żeglugi, w tym w szczególności mostów, morskich elektrowni wiatrowych i konstrukcji „offshore” rozumianych jako konstrukcje morskie stanowiące w szczególności instalacje służące do poszukiwań i eksploatacji złóż ropy i gazu na morzu oraz różnego rodzaju platformy;
6) dodatkowych informacji ułatwiających prowadzenie żeglugi;
7) sondaży i izobat.
§ 3. W oznakowaniu nawigacyjnym, zgodnie z postanowieniami Międzynarodowego Stowarzyszenia Służb Oznakowania Nawigacyjnego (IALA), stosuje się systemy oznakowania nawigacyjnego obejmujące:
1) systemy nawodne – nawodna infrastruktura sygnalizacyjno-ostrzegawcza i wizualnego pozycjonowania, w szczególności latarniowce lub pławy;
2) systemy lądowe – lądowa infrastruktura sygnalizacyjno-ostrzegawcza i wizualnego pozycjonowania, w szczególności latarnie morskie lub stawy;
3) systemy radionawigacyjne – systemy oparte o sygnały radiowe wysyłane przez nadajniki, w szczególności proste nadajniki (radiolatarnie) lub zsynchronizowane nadajniki w systemie hiperbolicznym, elektroniczne mapy nawigacyjne służące do odczytu danych zawierających aktualne sondaże i izobaty, jak również protokoły wykorzystywane w Systemie Automatycznej Identyfikacji (System AIS);
4) infrastrukturę systemów oznakowania nawigacyjnego – urządzenia, sieci przesyłowe i związane z nimi obiekty niezbędne do świadczenia usług w zakresie prawidłowego funkcjonowania systemów oznakowania nawigacyjnego polskich obszarów morskich.
§ 4. 1. Zgodnie z systemem oznakowania nawigacyjnego IALA dla Regionu A, wyróżnia się następujące rodzaje znaków nawigacyjnych:
1) znaki boczne – służące do wyznaczenia lewej i prawej granicy (strony) toru wodnego lub kanału;
2) znaki kardynalne – służące do:
a) wskazania, że bezpieczna woda lub bezpieczna strona, którą należy ominąć przeszkodę, znajdują się po tej stronie znaku, od której pochodzi jego nazwa: północny (N), wschodni (E), południowy (S) i zachodni (W),
b) zwrócenia uwagi na utrudnienia na torze wodnym, takie jak: zakole (zakręt), skrzyżowanie torów wodnych, rozwidlenie toru wodnego, kraniec mielizny;
3) znaki odosobnionego niebezpieczeństwa – służące do określania spłycenia daleko od brzegu, wyspy oddzielonej od lądu wąskim przesmykiem, wraku statku i innych przeszkód nawigacyjnych;
4) znaki bezpiecznej wody – służące do wskazania, że wokół znaku woda jest żeglowna;
5) znaki specjalne – służące do oznaczania specjalnego rejonu lub obiektu, o którym informują odpowiednie dokumenty lub publikacje nautyczne; znakami specjalnymi oznakowuje się w szczególności:
a) strefy rozgraniczenia ruchu, w przypadkach, w których stosowanie konwencjonalnego oznakowania toru wodnego może wprowadzić w błąd,
b) wysypiska odpadów,
c) strefy ćwiczeń wojskowych,
d) kable lub rurociągi,
e) strefy rekreacyjne,
f) inne niż określone w lit. a–e linie i obszary, w szczególności granicę państwa, kotwicowiska;
6) znak „tymczasowa pława wrakowa” – służący do oznakowania wraków do czasu:
a) zidentyfikowania wraku i rozpowszechnienia stosownych informacji w publikacjach nautycznych lub
b) pełnego zbadania wraku i określenia jego pozycji i głębokości nad wrakiem, lub
c) wystawienia znaku lub znaków nawigacyjnych o charakterze stałym, oznakowujących pozycję wraku;
7) inne znaki – służące do dostarczania dodatkowych informacji ułatwiających prowadzenie bezpiecznej żeglugi:
a) nabieżniki – grupa dwóch lub więcej stałych znaków albo świateł, znajdująca się w tej samej płaszczyźnie pionowej, tworząca linię, którą statki mogą podążać nie zmieniając namiaru na nie; nabieżniki stosuje się przede wszystkim do wskazywania:
– osi bądź krawędzi torów wodnych,
– linii granic na akwenach,
– wąskich przejść,
– obszarów niebezpiecznych dla nawigacji,
b) światła sektorowe – stałe znaki nawigacyjne o dowolnej konstrukcji, wyposażone w światło o różnych kolorach lub charakterystykach, pokazywanych w określonych namiarach, stosowane między innymi do wskazywania statkom:
– kierunku podejścia na torach wodnych,
– miejsc, w których przecinają się różne tory wodne,
– punktów, w których należy wykonać zwrot,
– niebezpieczeństw nawigacyjnych lub innych miejsc ważnych dla prowadzenia nawigacji,
– obszarów, których należy unikać,
c) latarnie morskie,
d) stałe znaki nawigacyjne – znaki sygnalizacyjne posadowione na dnie akwenu i wystające ponad powierzchnię wody (dalby) lub umieszczone na brzegu (stawy), które mogą być wyposażone w światła nawigacyjne; mogą one pełnić rolę znaków bocznych, kardynalnych, specjalnych, ostrzegawczych na konstrukcjach hydrotechnicznych (nabrzeża, pirsy, pomosty) lub znaków orientacyjnych na akwenach oddalonych od torów wodnych.
2. Znaki nawigacyjne, o których mowa w ust. 1, umieszcza się na elektronicznych mapach nawigacyjnych (wirtualne oznakowanie).
3. W nadzwyczajnych sytuacjach zagrożenia bezpieczeństwa lub z przyczyn praktycznych możliwe jest w ramach systemu oznakowania nawigacyjnego zastosowanie tylko oznakowania wirtualnego.
4. W przypadku potrzeby oznakowania nowych niebezpieczeństw, identyfikowanych zarówno jako przeszkody naturalne, w szczególności piaszczyste mielizny, jak i przeszkody powstałe na skutek działalności człowieka, w szczególności wraki, których jeszcze nie podano do wiadomości w dokumentach lub publikacjach nautycznych, oznacza się je za pomocą właściwych znaków bocznych, kardynalnych lub odosobnionego niebezpieczeństwa albo za pomocą znaku „tymczasowa pława wrakowa”.
5. Sposób rozmieszczenia, konstrukcję, kształt, kolorystykę, charakterystykę świateł i znaki szczytowe znaków nawigacyjnych, o których mowa w ust. 1, określa część A załącznika do rozporządzenia.
6. Sposób oznakowania tras żeglownych pod stałymi mostami, a także w pobliżu konstrukcji „offshore”, falochronów, morskich farm hodowlanych oraz morskich elektrowni wiatrowych określa część B załącznika do rozporządzenia.
§ 5. 1. Znaki boczne, o których mowa w § 4 ust. 1 pkt 1, ustawia się albo zamocowuje w taki sposób, by obserwator poruszający się od strony morza do portu, ujścia rzeki, toru wodnego lub kanału, zgodnie z kierunkiem oznakowania, po prawej burcie widział znak prawej strony, po lewej zaś burcie – znak lewej strony toru wodnego.
2. W wyjątkowych przypadkach kierunek oznakowania nawigacyjnego bocznego może być określony przez służby oznakowania nawigacyjnego urzędów morskich w inny sposób.
3. Kierunek oznakowania wyznaczający tor wodny przy opływaniu wysp lub w cieśninach łączących otwarte wody morskie może być zgodny z kierunkiem ruchu wskazówek zegara.
4. Numeracja znaków nawigacyjnych rozpoczyna się od strony morza (na początku toru wodnego), przy czym numery nieparzyste – określają znaki nawigacyjne po prawej stronie toru wodnego, a numery parzyste – znaki po lewej jego stronie.
5. Oznaczenia literowe znaków stosuje się tylko wówczas, gdy znaki nawigacyjne wystawione są po jednej stronie toru wodnego lub kanału. Również w tym wypadku oznaczenia w kolejności liter alfabetu biorą początek od strony morza.
§ 6. Znaki odosobnionego niebezpieczeństwa, o których mowa w § 4 ust. 1 pkt 3, ustawia się albo zamocowuje na, lub ponad odosobnionym niebezpieczeństwem rozciągającym się w ograniczonym rejonie, dookoła którego woda jest żeglowna.
§ 7. Znaki bezpiecznej wody, o których mowa w § 4 ust. 1 pkt 4, stosuje się do wyznaczenia linii środkowej lub osi toru wodnego, lub – alternatywnie – jako znaki boczne lub kardynalne dla wskazania podejścia od lądu, jak również do wskazania najlepszego miejsca przejścia pod stałym mostem.
§ 8. 1. W zależności od potrzeb i warunków można stosować jeden rodzaj znaków nawigacyjnych lub kombinację znaków nawigacyjnych, o których mowa w § 4 ust. 1.
2. Znaki nawigacyjne mogą być oznaczone cyframi, literami lub kombinacjami liter i cyfr, nazwami bądź skrótami nazw.
§ 9. 1. Pławy dzielą się na pławy świetlne i pławy nieświecące.
2. Pławy świetlne określa charakterystyka światła, kształt i kolor pławy oraz znak szczytowy, jeżeli jest przewidziany w jej konstrukcji.
3. Pławy nieświecące określa kształt, kolor pławy, znak szczytowy, jeżeli jest przewidziany w jej konstrukcji, oraz kolor światła, jaki powinien dawać materiał odblaskowy, jeżeli pława jest nim pokryta.
§ 10. 1. W zależności od rodzaju pławy do jej oznakowania używa się koloru czerwonego, zielonego, czarnego, niebieskiego, żółtego lub białego, w kombinacjach przewidzianych dla odpowiednich rodzajów oznakowania.
2. Jeżeli pławę zastępuje znak nawigacyjny stały, powinien on być oznaczony takim samym kolorem co pława.
3. Jeżeli stały znak nawigacyjny zastępuje pława, powinna ona być oznaczona takim samym kolorem, jak stały znak nawigacyjny.
§ 11. Na okres zimy pławy wszystkich typów mogą być zastępowane pławami cygarowymi lub innymi znakami, zapewniającymi zrozumienie, jakie rodzaje pławy one zastępują.
§ 12. 1. Znaki nawigacyjne mogą być wyposażone w radarowe urządzenia odzewowe (rakony), urządzenia elektroakustyczne do nadawania sygnałów dźwiękowych (nautofony), elektronicznie aktywne reflektory radarowe lub urządzenia Systemu AIS.
2. Pławy świetlne powinny być wyposażone, a pozostałe znaki nawigacyjne mogą być wyposażone, w reflektory radarowe zamontowane i oznakowane w sposób, o którym mowa w ust. 3.
3. Reflektory radarowe i inne urządzenia, o których mowa w ust. 1, powinny być zamontowane i oznakowane w taki sposób, aby nie utrudniały identyfikacji znaku.
§ 13. Jeżeli znak nawigacyjny pokryty jest materiałem odblaskowym, to powinien on dawać światło odbite odpowiednio koloru czerwonego, zielonego, niebieskiego, żółtego lub białego, w kombinacjach przewidzianych dla odpowiednich rodzajów oznakowania.
§ 14. Znaki nawigacyjne i systemy radionawigacyjne, w szczególności światła sektorowe, światła i znaki nabieżnikowe, światła ostrzegawcze i latarnie morskie, a także infrastruktura systemów nawigacyjnych, powinny spełniać wymagania określone przez IALA.
§ 15. Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.2)
Minister Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej: S. Nowak
————————————————————
1) Minister Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej kieruje działem administracji rządowej – gospodarka morska, na podstawie § 1 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 18 listopada 2011 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania MinistraTransportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej (Dz. U. Nr 248, poz. 1494 oraz z 2012 r. poz. 1396).
2) Niniejsze rozporządzenie było poprzedzone rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 29 października 2002 r. w sprawie sposobu oznakowania nawigacyjnego polskich obszarów morskich (Dz. U. z 2003 r. Nr 20, poz. 173), które zgodnie z art. 149 ust. 1 ustawy z dnia 18 sierpnia 2011 r. o bezpieczeństwie morskim (Dz. U. Nr 228, poz. 1368 oraz z 2012 r. poz. 1068) traci moc z dniem wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.
