DZIENNIK USTAW
RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Warszawa, dnia 21 stycznia 2013 r.
Rozporządzenie
Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi1)
z dnia 24 grudnia 2012 r.
w sprawie zwalczania i zapobiegania rozprzestrzenianiu się organizmów Epitrix cucumeris (Harris), Epitrix similaris (Gentner), Epitrix subcrinita (lec.) i Epitrix tuberis (Gentner)2)
Na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 1, 3 i 4, art. 20 ust. 1 pkt 4–6 oraz art. 20 ust. 3 ustawy z dnia 18 grudnia 2003 r. o ochronie roślin (Dz. U. z 2008 r. Nr 133, poz. 849, z późn. zm.3)) zarządza się, co następuje:
§ 1. Rozporządzenie określa:
1) szczegółowe sposoby postępowania przy zwalczaniu i zapobieganiu rozprzestrzenianiu się organizmów Epitrix cucumeris (Harris), Epitrix similaris (Gentner), Epitrix subcrinita (Lec.) i Epitrix tuberis (Gentner), zwanych dalej „pchełką”, w tym:
a) metody zwalczania i zapobiegania rozprzestrzenianiu się pchełki,
b) sposób wyznaczania stref, w których powinny być stosowane środki w celu zwalczania lub zapobiegania rozprzestrzenianiu się pchełki,
c) warunki prowadzenia produkcji, obrotu oraz przemieszczania roślin podatnych na porażenie przez pchełkę;
2) wymagania specjalne, jakie powinny spełniać rośliny podatne na porażenie przez pchełkę, wraz ze wskazaniem wymagań, które powinny być zawarte w świadectwie fitosanitarnym, jeżeli rośliny te są wprowadzane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub przemieszczane przez to terytorium z państwa trzeciego;
3) rośliny podatne na porażenie przez pchełkę:
a) które zaopatruje się w paszport roślin lub świadectwo fitosanitarne i poddaje się kontroli zdrowotności,
b) których uprawianie, wprowadzanie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub przemieszczanie przez to terytorium mogą prowadzić podmioty wpisane do rejestru, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 18 grudnia 2003 r. o ochronie roślin, zwanej dalej „ustawą”;
4) zakres, w jakim do pchełki stosuje się przepisy ustawy dotyczące organizmów kwarantannowych.
§ 2. Wojewódzki inspektor ochrony roślin i nasiennictwa, zwany dalej „wojewódzkim inspektorem”, w przypadku stwierdzenia w wyniku urzędowej kontroli występowania pchełki wyznacza:
1) strefę porażenia obejmującą zasięgiem co najmniej:
a) grunty przeznaczone pod uprawę lub na których prowadzi się jednolitą uprawę roślin w sposób zapewniający jednorodny stan fitosanitarny gruntu, lub na których składuje się rośliny, zwane dalej „polami”, na których stwierdzono występowanie pchełki,
b) pola, na których były lub są uprawiane rośliny porażone przez pchełkę,
2) strefę bezpieczeństwa wokół strefy porażenia, której granica przebiega w odległości co najmniej 100 m od granicy strefy porażenia, przy czym jeżeli część pola znajduje się w odległości nie większej niż 100 m od granicy strefy porażenia,
do strefy bezpieczeństwa włącza się całe takie pole
– mając w szczególności na uwadze biologię pchełki, stopień porażenia roślin przez pchełkę, rozmieszczenie roślin żywicielskich, zadomowienie się pchełki na danym obszarze, możliwości rozprzestrzenienia się pchełki poza obszar, na którym zostało stwierdzone jej występowanie, a także ukształtowanie terenu, występowanie naturalnych granic gruntów oraz możliwość stworzenia sztucznych granic między polem porażonym i sąsiadującymi polami.
§ 3. W strefie porażenia i w strefie bezpieczeństwa:
1) przeprowadza się zabiegi mające na celu zapobieżenie dalszemu rozprzestrzenieniu się pchełki, w tym, jeżeli jest to konieczne:
a) przeprowadza się zabiegi z użyciem środków ochrony roślin zwalczających pchełkę lub
b) przeprowadza się czyszczenie lub odkażanie maszyn, urządzeń, narzędzi, środków transportu, opakowań, miejsc przechowywania oraz innych przedmiotów, które miały kontakt z roślinami porażonymi przez pchełkę, w sposób zapobiegający rozprzestrzenianiu się pchełki;
2) wojewódzki inspektor:
a) wprowadza zakaz sadzenia roślin żywicielskich pchełki, jeżeli jest to konieczne dla zapobieżenia dalszemu rozprzestrzenieniu się tego organizmu,
b) przeprowadza regularne kontrole występowania pchełki.
§ 4. Jeżeli podczas kontroli, o których mowa w § 3 pkt 2 lit. b, w strefie porażenia i w strefie bezpieczeństwa w okresie
dwóch kolejnych lat nie zostanie stwierdzone występowanie pchełki, w strefach tych zaprzestaje się przeprowadzania tych kontroli oraz zabiegów, o których mowa w § 3 pkt 1, a także znosi się zakaz, o którym mowa w § 3 pkt 2 lit. a, jeżeli został wprowadzony.
§ 5. Bulwy ziemniaka, w tym bulwy ziemniaka przeznaczone do sadzenia, mogą być wprowadzane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z państwa trzeciego, w którym występuje pchełka, jeżeli:
1) w świadectwie fitosanitarnym, w które zostały zaopatrzone, w rubryce „dodatkowa deklaracja” są zawarte następujące informacje:
a) bulwy ziemniaka:
– pochodzą z obszaru państwa trzeciego, ustanowionego przez krajową organizację ochrony roślin tego państwa zgodnie z Międzynarodowym Standardem w zakresie Środków Fitosanitarnych4) jako obszar wolny od pchełki, przy czym nazwę tego obszaru umieszcza się w rubryce „miejsce pochodzenia”, lub
– zostały umyte lub oczyszczone i zawierają nie więcej niż 0,1% resztek gleby lub zostały poddane innemu zabiegowi zapewniającemu, że są wolne od pchełki,
– bezpośrednio przed wysyłką zostały poddane urzędowej kontroli, w wyniku której zostały uznane za wolne od pchełki oraz stwierdzono, że zawierają nie więcej niż 0,1% resztek gleby,
b) opakowania lub materiały opakowaniowe, w których są przemieszczane, są wolne od gleby, resztek roślinnych oraz innych zanieczyszczeń stwarzających zagrożenie rozprzestrzenienia się pchełki;
2) w wyniku przeprowadzonej granicznej kontroli fitosanitarnej zostały uznane za wolne od pchełki oraz stwierdzono, że spełniają wymagania określone w pkt 1.
§ 6. Bulwy ziemniaka, w tym bulwy ziemniaka przeznaczone do sadzenia, wprowadzone na obszar Unii Europejskiej z państw trzecich, w których występuje pchełka, mogą być przemieszczane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli:
1) spełniają wymagania określone w § 5;
2) zostały zaopatrzone w paszport roślin;
3) podmioty, które wprowadzają lub przemieszczają je na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zostały wpisane do rejestru, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 3 ustawy.
§ 7. Bulwy ziemniaka, w tym bulwy ziemniaka przeznaczone do sadzenia, pochodzące ze strefy porażenia lub strefy bezpieczeństwa albo pochodzące z obszarów innych państw członkowskich objętych takimi strefami, wyznaczonymi w związku ze stwierdzeniem występowania pchełki, mogą być przemieszczane przez terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i wprowadzane do innych państw członkowskich pod nadzorem wojewódzkiego inspektora, jeżeli:
1) podmioty, które:
a) uprawiały na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej rośliny ziemniaka, z których pochodzą te bulwy, zostały wpisane do rejestru, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 3 ustawy,
b) wprowadzają lub przemieszczają te bulwy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zostały wpisane do rejestru, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 3 ustawy;
2) zostały:
a) umyte lub oczyszczone i zawierają nie więcej niż 0,1% resztek gleby lub zostały poddane innemu zabiegowi zapewniającemu, że są wolne od pchełki,
b) zaopatrzone w paszport roślin;
3) opakowania lub materiały opakowaniowe, w których są przemieszczane, są wolne od gleby, resztek roślinnych oraz innych zanieczyszczeń stwarzających zagrożenie rozprzestrzenienia się pchełki.
§ 8. Do pchełki przepisy ustawy dotyczące organizmów kwarantannowych stosuje się w zakresie określonym w art. 9 ustawy.
§ 9. Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.
Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi: wz. T. Nalewajk
——————————————————-
1) Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi kieruje działem administracji rządowej – rolnictwo, na podstawie § 1 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 18 listopada 2011 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi (Dz. U. Nr 248, poz. 1486).
2) Przepisy rozporządzenia wdrażają postanowienia decyzji wykonawczej Komisji 2012/270/UE z dnia 16 maja 2012 r. w odniesieniu do środków nadzwyczajnych zapobiegających wprowadzaniu do Unii i rozprzestrzenianiu się w niej organizmów Epitrix cucumeris (Harris), Epitrix similaris (Gentner), Epitrix subcrinita (Lec.) i Epitrix tuberis (Gentner) (Dz. Urz. UE L 132 z 23.05.2012, str. 18).
3) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2008 r. Nr 227, poz. 1505, z 2009 r. Nr 20, poz. 106, Nr 31, poz. 206 i Nr 98, poz. 817, z 2010 r. Nr 47, poz. 278, z 2011 r. Nr 54, poz. 278, Nr 63, poz. 322, Nr 106, poz. 622 i Nr 171, poz. 1016 oraz z 2012 r. poz. 1512 i 1529.
4) Międzynarodowy Standard w zakresie Środków Fitosanitarnych – International Standards for Phytosanitary Measures, Part 4 – Pest Surveillance, Requirements for the establishment of Pest Free Areas, Publication No 4, FAO, Rome, przyjęty na podstawie art. X Międzynarodowej konwencji ochrony roślin, sporządzonej w Rzymie dnia 6 grudnia 1951 r. (Dz. U. z 2001 r. Nr 15, poz. 151 oraz z 2007 r. Nr 73, poz. 485).
